Fortress of Tears

Odbiera mi siły. Jest moim wrogiem. Czasami powraca ciepy i miękki by za chwilę przmienić się w złośc, cierpkość, sarkazm, cień... Nie wiem ja długo wytrzymam tę huśtawkę. Jeśli on sam nie chce sobie pomóc. Nie chce mojej pomocy. Nie wiem jak długo można tak trwać? Do zniszczenia, do własnego upadku? Znowu zaczynają się bóle. Bolą mnie plecy, stawy, serce dziwnie pracuje, często brakuje mi oddechi. I myślę o moim przyjacielu i o tym, że to był błąd, że nie dałam sobie/nam szansy. 

         Pamiętacie film pt; "Inni" z Nicole Kidman? Atmosfera tego filmu, to splątanie i funkcjonowanie w innym wymiarze gdy wydaje ci się, że nadal jesteś... Tak mniej więcej się czuję. 

Nie z dnia na dzień, nie nagle. Stopniowo, powoli, niepostrzeżenie stajesz się milcząca, mniej energiczna, mniej uśmiechnięta. Wolisz być sama, szukasz ciszy, unikasz rozmów. Czasami udajesz, że jesteś sobą by nikt nie pytał "co się dzieje''. Tęsknisz, rozpamietujesz, czekasz... A On jest zaskakujący. Z cudownego, słodkiego i Twojego Kochanego w sekundę zmienia się w kogoś wrogiego i obcego. Nie możesz do niego dotrzeć.

Samotność boli najbardziej gdy masz obok człowieka, którego ... kochasz... kiedyś kochałaś... Czy nadal kochasz? Czy On kocha Ciebie? Czy kiedykolwiek kochał?